حکم لعن و سب و فحش به خلیفه ی اول و ثانی
پرسش:
با سلام خدمت استاد جلیل‌القدر و گروه استفتائات سایت سراج
لعن خلیفه اول و ثانی و اعدا دین و اظهار عداوت و تبرّی از آنان با رعایت موارد تقیّه از فروع دین است. حال آیا فحش‌دادن به آنان، آن هم فحش‌های رکیک و زشت مثل فحش‌هایی که منسوب به اعضاء بدن است، فحش ناموس، خواهر و مادر … به آنان جایز است؟ (۱)
نام مرجع تقلید:
لطفاً همه مراجع، برای منبرم می‌خواهم
پاسخ:
با عرض سلام و ادب؛
مقام معظم رهبری (حفظه الله تعالی):
از کارهای اختلاف‌انگیز بپرهیزید و عفت کلام درهرحال مطلوب است. (۲)
آیات عظام مکارم شیرازی: (۳)، فاضل لنکرانی:
فحّاشی، جایز نیست.
آیت الله بهجت:
لعن‌کردن دشمنان اهل‌بیت مانعی ندارد؛ ولی فحش‌دادن و حرف رکیک زدن کار متّقیان نیست.
آیت‌الله صافی گلپایگانی:
این فحاشی‌ها برای خود فحش دهنده وهن و سبک است، علاوه بر اینکه لعن و نفرین، طلب بُعد و دوری اعدا دین علیهم لعائن الله از رحمت خداوند متعال است و این معنای مهمّی است که در فحش نیست. (۴)
نکته‌ای مهم:
اصل لعن‌کردن از اعمال واجب و پرفضیلت دین است و احدی اصل لعن را ردّ نکرده است و بعضی از جاهلان که گمان می‌کنند اهل تقیه اصل لعن را ردّ می‌کنند، کاملاً در اشتباه‌اند:
لذا متدینین شایسته است برنامه زندگی‌شان بر این باشد که در خفا و پنهانی مداومت بر لعن داشته باشند.
به این استفتاء توجه نمایید:
پرسش:
حکم شرعی رفتن در مجالس نهم ربیع که در آن مجالس به‌خاطر شادی شیعیان شروع به مزاح‌کردن و لطیفه گفتن می‌کنند، چیست؟ مجلس تا چه حدّی باید در شادی پیش برود؟
پاسخ:
آیت‌الله بهجت:
در حدّ مشروع و عدم احتمال وجود بیگانه، اشکال ندارد. (۵)
لذا فضیلت لعن برای خفا می‌باشد. بله، لعن‌هایی که تقیه در آن نیست، مثل افرادی که در زیارت عاشورا به اسم آمده‌اند، علنی اشکال ندارد؛ بلکه کار پسندیده‌ای است.
حال به چند روایت اشاره می‌کنیم:
نقل شده که علی بن عاصم کوفی اعمی در داستانی دراز گوید: به امام هادی علیه‌السلام عرض کردم: من از یاری بدنی شما عاجزم و جز دوستی شما و بیزاری از دشمنانتان و لعن آنان در خلوت خود سرمایه‌ای ندارم، سرورا! حال من چگونه است؟ فرمود: پدرم از جدم رسول خدا صلی‌الله علیه و آله و سلم به من خبر داد که فرموده است: هر که از یاری ما خاندان عاجز باشد و دشمنان ما را در خلوت خود لعن کند خداوند صدای او را به همه فرشتگان می رساند. پس هرگاه یکی از شما دشمنان ما را لعنت فرستد فرشتگان آن را بالا می برند و هر کس را که آنان را لعن نکند لعنت می کنند و چون صدایش به فرشتگان برسد برای او آمرزش می طلبند و بر او ثنا می فرستند و گویند: خداوندا، درود فرست بر روح بنده‌ات که کوشش خود را در راه یاری اولیای توبه‌کار برد و اگر بیش از آن هم می توانست دریغ نمی داشت. از سوی خداوند ندا آید که: ای فرشتگان من، من دعای شما را درباره این بنده‌ام اجابت کردم و ندای شما را شنیدم، و بر روح او به همراه ارواح نیکان درود فرستادم و او را در زمره نیکان برگزیده قرار دادم. (۶)
روایت شده که حسین بن ثَور و ابن سلمه سرّاج گویند: از امام صادق علیه‌السلام شنیدیم که در تعقیب هر نماز واجبی چهار تن از مردان و چهار تن از زنان هرکدام را به نام لعنت میکرد، از جمله معاویه و زنان هند و امّ الحَکَم خواهر معاویه را لعنت می فرستاد. (۷)
نقل شده است که امیرالمؤمنین (علیه افضل صلاة المصلین) در حال طواف کعبه بودند که دیدند مردی پرده خانه کعبه را گرفته و بر محمد و آل محمد صلوات می‌فرستد. حضرت بر او سلام نمودند. دفعه دوم حضرت او را دیدند؛ ولی سلام نکردند، آن مرد عرض کرد: یا امیرالمؤمنین چرا این بار به من سلام ننمودی؟
حضرت فرمود: نخواستم تو را از ذکر لعن که این بار به آن مشغول بودی بازدارم؛ چراکه لعن از سلام و جواب آن و صلوات بر محمد و آل محمد برتری دارد.
در روایت دیگری منقول است که مرد خیاطی دو پیراهن نزد امام صادق علیه‌السلام آورد و عرض کرد: من هنگام دوختن یکی از دو پیراهن صلوات بر محمد و آل محمد می‌فرستادم و هنگام دوختن دیگری لعن بر دشمنان محمد و آل محمد. شما کدام‌یک را اختیار می‌کنید؟
حضرت پیراهنی را که با ذکر لعن دوخته شده بود انتخاب نموده و فرمود: من این پیراهن را بیشتر دوست دارم. (۸)
برای اطلاع از احکام عید الزهرا و صحت و معنا و سندیت حدیث رفع القلم اینجا را کلیک نمایید.
