خواندن نماز با بدن و لباس نجس

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم

یکی از شرایط بدن و لباس نمازگزار طهارت است. البته این مسئله استثنائاتی دارد. از جمله این استثنائات زمانی‌ست که نجاست روی بدن یا لباس خون باشد

شرط دومش این است که مقدارش کمتر از درهم باشد

شرط سوم این که آن خون خالص باشد

و شرط چهارم اینکه از خون‌های ممنوعه نباشد

لذا اگر آن نجاست غیر خون باشد؛ مثلاً ادرار، ولو به مقدار یک قطره باشد باعث بطلان نماز می‌شود

شرط دوم مقدار یک درهم بود که مقدار درهم به فتوای مقام معظم رهبری به‌اندازه‌ی بند اول انگشت سبّابه یا انگشت اشاره است.
بعضی از مراجع مثل حضرت آیت‌الله سیستانی می‌فرمایند: به مقدار بند اول انگشت شست، مقدار درهم است.

شرط سوم خلوص آن بود؛ لذا اگر همراه این خونِ روی بدن یا لباس ما ناخالصی وجود داشته باشد؛ مثلاً آب و خون باشد، عرق و خون باشد، دارویی به همراه خون باشد، باعث بطلان نماز می‌شود ولو مقدارش کم باشد؛ مانند دانه‌های کوچکی که روی صورت انسان می‌زند اگر انسان این دانه‌ها را بترکاند و خون به همراه چرک خارج بشود اینجا باعث بطلان نماز است باید تطهیرش کند وزمانی که خالص شد یا پاک شد بعد می‌تواند نماز بخواند یا اگر دارویی مثلاً روی زخم گذاشت یا زخم را داخل پلاستیک قرارداد و عرق کرد، خون به‌علاوه‌ی عرق با هم باشد این باعث بطلان نماز است یا مثلاً دست شخصی خیس هست، دستِ پاک شخصی خیس است این دست را به یک خون خشک می‌زند دست می‌شود متنجس، نماز با این دست باطل هست.
و شرط چهارم این بود که از خون‌های ممنوعه نباشد؛ یعنی مثلاً از خون بدن خودم باشد یا از خون بدن یک مسلمان دیگری باشد یا خون حیوان حلال‌گوشت باشد.

در نتیجه خون‌هایی مثل خون دماء ثلاثه‌ی بانوان یا مثلاً خون حیوان نجس العین یا مثلاً خون هر حیوانی که حرام‌گوشت باشد و همچنین خون بدن کفار جزء خون‌های ممنوعه محسوب می‌شود و حتی اگر به‌اندازه‌ی یک قطره اگر روی بدن یا لباس نمازگزار باشد بنا بر فتوا یا بنا بر احتیاط بر حسب اختلاف فقها نماز باطل هست.