حضرت آیت الله سید مهدی روحانی

ایشان در نوجوانی، به فراگیری علوم حوزوی روی آورد. عمده ادبیات و سطوح را نزد حضرات بزرگوار حاج سید مرتضی علوی فریدنی، میرزا محمدعلی ادیب تهرانی، حاج شیخ جعفر صبوری قمی و حاج شیخ عبدالرّزاق قاینی آموخت و با مرحوم آیت‌اللّه حاج شیخ محمد حسینی قاینی مباحثه می‌کرد. در ۱۹ سالگی به نجف اشرف مهاجرت کرد و بخش اعظم سطوح عالی را از حضرات آیات میرزا حسن یزدی، سید یحیی مدرّسی یزدی و میرزا باقر زنجانی فراگرفت. در بازگشت به قم، قسمت‌های برجای‌مانده رسائل (برائت و اشتغال) را از امام خمینی (قدس سره)و مکاسب را از آیت‌اللّه قاینی و بخشی از جلد اول کفایه را از آیت‌اللّه حاج شیخ محمدعلی حایری کرمانی آموخت. سپس برای شرکت در درس خارج از محضر حضرات آیات حاج سید محمد حجّت کوه‌کمری، حاج آقا حسین بروجردی، حاج سید محمد محقق داماد، حاج سید احمد خوانساری و علامه سید محمدحسین طباطبایی بهره برد.

————————————————————————————- 

به نقل از آیت‌الله سلامتی ^{(دامت برکاته)}:

اعلام اعلم کار سختی است؛ ولی مِن حیث المجموع بخواهیم در نظر بگیریم، بنده حضرت آقا را اعلم می دانم.

(در پاسخ به این سؤال که نظر علمای دیگر در این زمینه چیست؟ فرمودند:)
خودم شخصاً از آیت الله خزعلی شنیدم که حضرت آقا را اعلم می دانند.
همچنین آیت الله مهدی روحانی (حضرت آقا را اعلم می‌دانستند)
همچنین آیت الله (سید محمود) هاشمی شاهرودی
و همچنین آیت الله احمدی میانجی
که از اعضای شورای فقهی حضرت آقا بودند، فرمودند در جلسه که با حضرت آقا بحث می کردیم، حضرت آقا در مباحث فقهی چیز دیگری بودند و علم عجیبی داشته و کسی به ایشان نمی رسد.
سپس فرمودند بنده به شما اجازه می دهم که از قول من نقل کنید.

منبع:

سؤال شفاهی از معظم له در کربلای معلی، صحن حرم سیدالشهداء (علیه السلام)، جمعه ۱۸ اسفند ۱۴۰۲مصادف با ۲۷شعبان المعظم ۱۴۴۵