ماجراهای فقه‌آموز (قسمت ۴۵)
﷽
#ماجراهای_فقه‌آموز (قسمت ۴۵)
داستان فقهی: مُسَکِّن شب
نیمه‌شب بود. سکوت سنگین خوابگاه تنها با صدای نفس‌های آرام دانشجویان شکسته می‌شد. حامد تشنه شد. بی‌صدا از تخت پایین آمد تا از پارچ آبی که کنار میز بود جرعه‌ای آب بنوشد.
در همان تاریکی، چشمش به صحنه‌ای افتاد که او را میخکوب کرد: علی، هم‌اتاقی‌اش، با قامتی آرام روی سجاده ایستاده بود. نور کم‌رنگ چراغ مطالعه روی صورتش می‌افتاد و لب‌هایش در نجواهای آرام تکان می‌خورد. صدایی آهسته، شبیه حرف زدن با دوستی صمیمی، فضای اتاق را پر کرده بود.
حامد همیشه از وقار و آرامش علی تعجب می‌کرد، اما حالا راز آن را می‌دید. بی‌آنکه مزاحمش شود، آهسته به تخت برگشت، اما خواب از چشمانش پریده بود.
صبح روز بعد، وقتی دو تایی به سمت دانشگاه می‌رفتند، طاقت نیاورد و پرسید:
ـ علی، دیشب دیدمت که نماز می‌خوندی… تو با این همه درس و خستگی، چطور از لذت خواب شب صرف نظر می‌کنی و می‌تونی شب بیدار بشی؟ من که برای نماز صبح هم به زور بلند می‌شم.
علی، که دانشجوی سال آخر الهیات بود، لبخندی زد و گفت:
ـ حامد جان وقتی در خلوت سحر، انسان طعم ناب نزدیکی و رازگویی با خدا را می‌چشد، آرامشی می‌یابد که هیچ لذتی در دنیا با آن برابری نمی‌کند.
حامد به فکر فرو رفت. تمام شب گذشته تصویر علی در ذهنش مانده بود. حامد گفت: «علی میشه امشب منم بیدار کنی؟» علی گفت: «با کمال میل» نیمه شب علی آرام حامد را صدا زد. حامد با کمی سنگینی پلک‌هایش را باز کرد و برخاست. وضو گرفت. سجاده را پهن کرد و چند رکعت نماز شب خواند.
وقتی سلام آخر را داد، احساس کرد سبک شده است؛ انگار همه‌ی خستگی‌های روزهای پرهیاهویش شسته شده باشند. در دلش گفت: «حالا می‌فهمم آرامش علی از کجاست.»
______________
۸ ربیع الثانی _ ولادت امام حسن عسکری علیه السلام به روایتی
______________
✅ روایت منقول از امام حسن عسکری (علیه‌السلام):
إنَّ الْوُصُولَ إِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ سَفَرٌ لَا يُدْرَكُ إِلَّا بِامْتِطَاء اللَّيْلِ.
همانا رسیدن به خداوند عزوجل سفری است که جز با سوار شدن بر مَرکب شب (شب زنده داری و نافله شب) به دست نمی‌آید.
______________
✅ حکم شرعی:
🔻وقت نماز شب:
معروف فقهاء معظم تقلید:
وقت نافله شب از نصف شب است تا اذان صبح و افضل است وقت سحر یعنی ثلث آخر شب بخواند و هرچه به نماز صبح نزدیک تر باشد فضیلت آن بیشتر است.
شایان ذکر است مسافر و جوانی که خواندن نماز شب در وقت بر وی سخت است و هر صاحب عذری (مانند فرد پیر، مریض و کسی که از سرما می ترسد یا خوف احتلام دارد و…) می تواند آن را در قبل از نیمه شب بجا آورد.
