خون در نماز
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم
یکی از شرایط بدن و لباس نمازگزار، طهارت است.
البته این مسئله استثنائاتی دارد از جمله ی آن استثنائات زمانی است که آن نجاستِ روی بدن یا لباس، خون باشد.
شرط دوم آن این است که مقدارش کمتر از درهم باشد.
شرط سوم اینکه آن خون خالص باشد.
شرط چهارم هم اینکه از خون‌های ممنوعه نباشد.
لذا اگر آن نجاست غیر خون باشد؛ مثلاً ادرار ولو به مقدار یک قطره باشد، باعث بطلان نماز می‌شود.
شرط دوم مقدار یک درهم بود که مقدار درهم به فتوای مقام معظم رهبری به اندازه ی بند اول انگشت سبّابه یا انگشت اشاره است.
بعضی از مراجع مثل حضرت آیت‌الله سیستانی می‌فرمایند: به مقدار بند اول انگشت شست، مقدار درهم است.
شرط سوم خلوص آن است؛ لذا اگر همراه این خونِ روی بدن یا لباس ما، ناخالصی وجود داشته باشد؛ مثلاً آب و خون باشد، عرق و خون باشد، دارویی به همراه خون باشد، باعث بطلان نماز می‌شود ولو مقدارش کم باشد مثلاً دانه‌های کوچکی که روی صورت انسان می‌زند، اگر انسان این دانه‌ها رو بترکاند و خون به همراه چرک خارج شود، اینجا باعث بطلان نماز است؛ باید تطهیرش کند و زمانی که خالص شد یا پاک شد، بعد می‌تواند نماز بخواند.
یا اگر دارویی مثلاً روی زخم گذاشت یا زخم را داخل پلاستیک قرارداد و عرق کرد، خون به علاوه‌ی عرق با هم باشد، این سبب بطلان نماز است
یا مثلاً دستِ پاک شخصی خیس است، این دست را به یک خون خشک می‌زند، دست می‌شود متنجس، نماز با این دست، باطل است
و شرط چهارم هم این بود که از خون‌های ممنوعه نباشد؛ یعنی از خون بدن خودم باشد یا از خون بدن یک مسلمان دیگری باشد یا خون حیوان حلال گوشت باشد، در نتیجه خون‌هایی مثل خون دماء ثلاثه بانوان یا مثلاً خون حیوان نجس العین یا مثلاً خون هر حیوانی که حرام گوشت باشد و همچنین خون بدن کفار، جزء خون‌های ممنوعه محسوب می‌شود و حتی به‌اندازه‌ی یک قطره اگر روی بدن یا لباس نمازگزار باشد بنا بر فتوا یا بنا بر احتیاط بر حسب اختلاف فقهاء، نماز باطل است.
