وظیفه ی مردم در زمان حکومت اسلامی پیرامون امر به معروف و نهی از منکر ” به مناسبت ۱۰ محرم، روز عاشورای حسینی”
إِنّی لَمْ أَخرُجْ أَشِراً و لا بَطِراً و لا مُفْسِداً و لا ظالِماً، إِنَّما خَرجْتُ لِطَلَبِ إلاصلاحِ فی أُمَّةِ جَدّی، أُریدُ أنْ آَمُرَ بالمَعروفِ و أنهی عَنِ المنکَرِ وَ اَسیرَ بِسیرَةِ جَدّي محمد (صلّى اللّه عليه و آله) و أبي عَليّ بن أبي طالِب (عليه السلام). (۱)
من برای جاه طلبی و کام جویی و فساد و ستمگری قیام نکردم، بلکه برای اصلاح در کار امت جدم قیام کردم. می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کرده و به شیوه جدّ و پدرم حرکت کنم.
آیا می دانید؟!
وظيفه هر مکلفی با وجود شرايط، امر به معروف و نهى از منكر است؛ كه يكى از شرايط آن، احتمال تأثير ـ حتی در آینده ـ مى‌باشد. (۲)
شایان ذکر است با توجه به این که در زمان حاکمیت و اقتدار حکومت اسلامی می توان مراتب دیگر امر به معروف و نهی از منکر را که بعد از مرحله امر و نهی زبانی هستند، به نیروهای امنیتی داخلی (پلیس) و قوه قضائیه واگذار کرد، به خصوص در مواردی که برای جلوگیری از ارتکاب معصیت چاره ای جز إعمال قدرت از طریق تصرف در اموال کسی که فعل حرام انجام می دهد یا تعزیر و حبس او و مانند آن نیست، در چنین زمانی با حاکمیت و اقتدار چنین حکومت اسلامی، واجب است مکلفین در امر به معروف و نهی از منکر به امر و نهی زبانی اکتفا کنند، و در صورت نیاز به توسل به زور، موضوع را به مسئولین ذیربط در نیروی انتظامی و قوه قضائیه ارجاع دهند. (بنابر فتوا یا احتیاط واجب برحسب اختلاف فتاوا). (۳)
