ماجراهای فقه‌آموز (قسمت ۵۹)
﷽
داستان فقهی: آرامش بعد از سوت
باران ریز می‌بارید. زمین لغزنده بود، و بازی نفس‌گیر.
سامان، مدافع راست تیم، دیگر چیزی نمی‌شنید جز صدای نفس خودش و تپش قلبش.
دقیقه نود بود، نتیجه مساوی، و فقط یک ضدحمله باقی مانده بود.
مهاجم حریف توپ را جلو انداخت. سامان با همه توان دوید، پایش را جلو برد تا توپ را بگیرد، اما زمین خیسی که باران ساخته بود، خیانت کرد.
پای سامان روی چمن سر خورد و تَکلَش با ساق پای بازیکن حریف برخورد کرد. صدای فریاد بلند شد.
زمین برای لحظه‌ای ساکت شد؛
بازیکن روی زمین پیچید، داور سوت زد، کارت قرمز بالا رفت.
سامان دستش را بالا گرفت درحالیکه نگاهش پر از اضطراب بود.
بازی تمام شد، اما تپش دل سامان تمام نشده بود. آن شب، در رختکن، هیچ‌کس چیزی نگفت. فقط بوی اسپری و سکوت.
او گوشی‌اش را برداشت، پیام داد:
«داداش رضا، من واقعاً متأسفم. نمی خواستم اینجوری بشه»
چند ساعت بعد، رضا جواب داد:
«سامان، فوتبال هم مثل زندگیه؛ گاهی زمین می‌لغزه. می دونم عمدی در کار نبوده.»
سامان می دانست که حتی ضربه سهوی در ورزش هم از نظر فقهی اهمیت دارد.
اتفاقا آن شب دایی کوچکش که طلبه بود، به منزل آنها آمد. در بین حرفهای مختلفی که رد و بدل شد، سامان جریان آن روز را تعریف کرد و از فرصت استفاده کرده و حکم فقهی آن را پرسید.
دایی سامان اندکی فکر کرد و سپس گفت: اینطور که یادم میاد نظر حضرت آقا اینه که: «اگر ضرر قابل توجهى بر بدن وارد نشده باشه، مانعى نداره؛ ولی اگر صدمه يا جراحتى به حريف وارد کنه، کار حرام کرده و باعث ديه میشه. مگر آن که طبیعی و در حدّ متعارف باشه یا دیه رو ببخشه که تو این موردها دیه نداره.»
سامان روز بعد، خودش رفت دیدن رضا. از او خواست اگر دیه‌ای، هزینه‌ای و یا رضایتی لازم است، همان‌جا ادا کند.
رضا لبخند زد و گفت:
– «لازم نیست داداش. این چه حرفیه . پیش میآد دیگه.»
سامان لبخندی زد و به خود گفت:
«پس از امروز، حتی در زمین فوتبال هم باید مراقب باشم؛ نه فقط برای برد، بلکه برای وجدان و ایمانم.»
____________________
۲۶ مهر _ روز تربیت بدنی و ورزش
____________________
✅ حکم شرعی:
حکم شرعی دیه در آسیب های ورزشی:
حضرت آیت‌الله‌العظمی امام خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی):
اگر ضرر قابل توجهى بر بدن وارد نگردد، مانعى ندارد و در غير اين صورت اگر صدمه و يا جراحتى به حريف وارد کند، حرام است و موجب ديه مى‌گردد مگر آن که طبیعی و در حدّ متعارف باشد یا عفو کند که در این موارد دیه ندارد؛ همچنین است اگر قانونی در این زمینه وجود داشته باشد، باید مراعات شود.
